En toen klonk het Wilhelmus...

Zo, daar zijn we weer. Waar waren we ook al weer gebleven?
Zaterdag was onze vrije dag, het plan was om te gaan shoppen. Dus na eerst even uitslapen waren we enthousiast op pad gegaan. Maar dat enthousiasme was al snel weer verdwenen. Want al wandelend door de winkelstraat vroegen we ons af of iedereen soms vergeten was dat het zaterdag was. Het was zo enorm stil op straat en er waren weinig winkels open. De zaterdag is dus anders dan in Nederland Dit was dus even een tegenvaller voor de echte shoppers onder ons. Maar we hebben wel weer een mooi deel van de stad gezien. Enorme gebouwen die er van veraf schitterend uitzien maar helaas net als de rest, slecht onderhouden. Toen we bij een hoge kerk kwamen bleek dat we deze tegen een kleine prijs mochten beklimmen. Dit konden we niet voorbij laten gaan en na heel veel trappen werden we beloond met een prachtig uitzicht over de stad. Wat voel je je dan enorm klein op zo'n hoge toren met uitzicht over zo'n enorme stad.

De zondag hebben we thuis meegeluisterd met een Nederlandse kerkdienst. Onze begeleider was het weekend weg dus we konden niet met hem mee naar de kerk. Maar het was heerlijk om gewoon even in het Nederlands mee te kunnen luisteren en niet steeds in je hoofd te hoeven omschakelen wat taal betreft. Zondagavond kregen we er een Nederlandse huisgenoot bij die hier enkele vrienden kwam bezoeken en projecten kwam bekijken. Morgen hoopt ze weer naar huis te gaan maar het was heerlijk om een paar daagjes gezelschap te hebben van een echte Nederlander die hier ook bekend is en ons, in onze eigen taal meer kon vertellen over de omgeving. Ze noemde Roemenië het Afrika van Europa waarmee ze, denk ik, precies aangeeft hoe de situatie in dit land is.

De maandag en dinsdag verliepen redelijk rustig. De basisschool heeft vrij dus op school waren alleen de kinderen van 10 tot 16 jaar. Vrolijk gingen wij maandag naar de school om gym te gaan geven maar het bleek dat er maar 1 klas was en na een uur konden we dus weer naar huis. En dinsdag was dit hetzelfde. Maarja, wat doe je dan met de overige tijd? Toch maar eens op zoek of er nou echt niet ergens 'gewone' kledingwinkels zijn. En jawel hoor, ons zoeken werd beloond en we kwamen terecht in een heus overdekt winkelcentrum met wel 3 verdiepingen. Bepakt met wat nieuwe kledingstukken en souvenirtjes gingen we opgewekt naar huis.
Het is jammer dat we in onze 'vrije' tijd niet zo veel kunnen doen. Om echt ergens heen te willen moeten we met de trein en die reis duurt dan meteen 2 uur. 'S avonds reizen is hier echt geen optie, zelfs op straat zijn is voor ons als meisjes niet echt veilig. Maar onze nieuwe huisgenoot heeft ons wat tips gegeven en de komende dagen zijn gevuld.

Vandaag was een heerlijke dag. Na een uur gym mochten we een uur meekijken in een 'normale' les. Techniek, alhoewel het meer weg had van aardrijkskunde of scheikunde. Leuk om ook de klassensituatie te bekijken, we hebben meteen besloten dat we dat volgende week meer gaan doen als daar de mogelijkheid voor is. Even weg uit die gymzaal waar je na een hele dag toch wel met hoofdpijn vandaan komt. Het onderwijs hier is zo enorm anders als in Nederland. Hier gaan de kinderen staan wanneer de docent binnenkomt en gaan pas zitten als de docent begroet is en voor de klas staat. Ook kunnen de kinderen hier gewoon een uur lang betrokken meedoen met een les waarin eigenlijk vooral gepraat word. Op de pabo leren wij om in onze lessen zoveel mogelijk materiaal te gebruiken om de kinderen betrokken te houden. Nou, hier is dat niet nodig. De kinderen hebben hier zo enorm veel respect, wat ze er ook wel ingestampt krijgen. Tijdens gym krijgen de kinderen gewoon een bal tegen zich gegooid wanneer dat respect even net niet genoeg is. Heel bizar.
Vorige week waren we al uitgenodigd door de docente Engels om haar les bij te wonen. Ze had de kinderen voorbereid zodat ze vragen voor ons konden verzinnen. We werden netjes staande begroet met een: 'Good morning teachers.' Voorin stonden al drie stoelen klaar en toen mochten de kinderen ons vragen stellen. Eerst wat aarzelend maar al snel gingen de vingers de lucht in en werd het hemd van ons lijf gevraagd. Onze hobby's, onze leeftijd, wat we kwamen doen, onze lievelingskleur, het lekkerste eten en ga zo maar door, niets bleef verborgen. Het leukste was dat de kinderen ons ook vroegen om Nederlandse woorden en die ook probeerden mee te zeggen. Samen wat Engelse liedjes gezongen en toen was het onze beurt: Of ze niet een Roemeens liedje voor ons konden zingen. Jawel hoor, staande en sommige met de hand op hun hart werd het Roemeense volkslied gezongen. En tja, dan kun je het natuurlijk terug verwachten: Of wij ook even ons volkslied konden zingen. En daar stonden we dan, met z'n drietjes uit volle borst het Wilhelmus te zingen. Na een daverend applaus konden we met wel wat rode wangen weer gaan zitten. Het was een heerlijk uurtje! Leuk om de kinderen ook op een andere manier te leren kennen en echt met ze in gesprek te zijn. De laatste vraag was of we broers en zussen hadden. Jawel hoor, 1 uit een gezin van 4 kinderen en de andere 2 uit een gezin van 5. Waaat, zoveel? Hier in Roemenië is dat niet zo gewoon. De helft van de klas was enigst kind en de anderen kwamen uit een gezin met 2 kinderen. Meer kwam bijna niet voor. Dit schijnt ook een bewuste keuze te zijn omdat de ouders zo weinig geld hebben dat ze een groot gezin ook niet zouden kunnen onderhouden. Dat is dan wel weer erg triest.
We hebben genoten van deze dag. Vooral als je na een uur gym in de docentenkamer zit en er een meisje uit de gymklas even snel met haar hoofd om het hoekje komt: ' I just want to say, thanks for the amazing hour.' Dan wil je ze toch even knuffelen!

Op naar de komende dagen. Even geen school maar een totaal ander programma. Morgen gaan we met Arjan mee voor een les op de universiteit hier in Oradea en vrijdag gaan we met iemand van de stichting hier mee naar de arme wijken buiten de stad om daar aan de 'granny's' ( oude vrouwen) kleding en voedsel uit te delen. Hier kijken we erg naar uit. Om te zien hoe die echt arme mensen geholpen worden en daar misschien ook even een gesprekje te hebben. Ons werd al geadviseerd om de oudste kleding aan te trekken die we hebben omdat we daar niet moeten opvallen. Dat zegt wel hoe arm de mensen zijn. Zaterdag gaan we mee op schoolreisje en zondag zijn we bij de dominee uitgenodigd voor een maaltijd. Een vol weekend dus maar heerlijk nieuwe indrukken opdoen.

En dan is het dankdag vandaag in Nederland. Hier kennen ze dat niet maar voor ons is het elke dag weer dankdag! Dan wordt je echt stil als je om je heen kijkt en beseft hoe rijk je bent. En dan niet perse wat geld betreft maar ook aan voorspoed, liefde en zegen. Beseffend dat ook de mensen hier een onderdeel zijn van Gods schepping komt de vraag wel naar boven waarom wij het dan wel zo goed hebben. Niet verdiend maar wel gekregen....

Na het weekend zullen we vast weer een heleboel verhalen hebben dus tot dan.

Ciao, salut, la revedere, of gewoon: Tot de volgende blog...