Onvergetelijke ervaringen...
Door: Janke, Dinette & Erna
Blijf op de hoogte en volg Janke-Riemke, Dinette, Erna
10 November 2014 | Roemenië, Oradea
Na een geweldig weekend met heel veel nieuwe indrukken gaan we die eerst maar eens met jullie delen voor er weer nieuwe bij komen. Wat hebben we geweldige dagen gehad!
Donderdag zijn we met Arjan meegegaan naar de universiteit voor een uurtje Engelse les. Leuk om weer even te voelen hoe het ook al weer is om in de schoolbanken te zitten. De les was uiteraard goed te volgen omdat het in het Engels was. Daarna zijn we even de stad in gegaan en hebben we daar heerlijk met z'n vieren gegeten. Eindelijk gewoon weer even een echte maaltijd met vlees. Arjan had die middag gitaarles en had ons uitgenodigd om mee te gaan. Nou daar zeiden we uiteraard geen nee tegen. Weer even gitaarmuziek en gewoon stil genieten van wat er gebeurt. Want er waren ook 2 meisjes bij de gitaarles die een aantal liederen gingen oefen voor een bijbelstudie, en wat kunnen de mensen hier geweldig mooi zingen. Dat was echt een kippenvelmoment! Uiteraard werden er ook Engelse liederen gezongen en konden we heerlijk even meezingen. We mochten van Arjan zijn gitaar in het weekend mee nemen naar onze verblijfplaats en dat is genieten! Heerlijk lekker even zingen met z'n drietjes. Na een paar uurtjes was het inmiddels donker en tijd om naar huis te gaan. Voor de eerste keer met de taxi hier. Die hier trouwens af en aan rijden. Dat was even spannend met alle ontvoerings-verhalen in ons achterhoofd. Gelukkig hadden we Arjan bij ons die gewoon in het Nederlands zat te vertellen dat hij die chauffeur toch wel een griezel vond. Maar we zijn veilig thuisgekomen, al moesten we hem wel even bijsturen toen hij nog een rondje extra wilde maken. Met een grijns keerde hij zijn taxi, na onze brul, toch maar weer om. Daar gingen z'n extra centjes....
Vrijdag was een hele bijzondere dag. Een dag die we ons waarschijnlijk nog vaak gaan herinneren. Om 10 uur vertrokken we met iemand van de stichting hier, richting de granny's. Via stichting Dorcas loopt hier een project waarbij Nederlanders een oude vrouw kunnen 'adopteren' en een bepaald bedrag per maand overmaken. Oude mensen hier hebben het zwaar. Er is hier geen goed geregeld pensioen zoals in Nederland. De ouderen krijgen 80 euro per maand om rond te komen. Nou, ga dat maar eens proberen, onmogelijk! Wat wij die dag gingen doen is eten en kleding brengen bij een aantal van deze vrouwen. De weg er naar toe was al bijzonder voor ons omdat we tot vrijdag alleen de stad nog maar hadden gezien en nog weinig van het platteland. We reden door verschillende dorpjes waar de armoede echt te zien was. Maar zoals we hier in de stad de armoede zien en doorlopen, reden we er nu ook langs. Tot we bij de eerste granny waren. En dan pas ga je echt zien en beseffen hoe zwaar deze mensen het hebben. De meeste van hen leefden in 1 of 2 kamertjes waar dan ook echt alles stond. De rest van het huis word niet gebruikt omdat ze dat niet kunnen onderhouden en de meeste van hen ook behoorlijk eenzaam zijn. Wanneer je ziet hoe blij deze mensen zijn met je bezoek, met het eten, de kleding en een beetje aandacht dan is het zo moeilijk om ze daar weer zo achter te laten. Voor sommige van hen hebben we in het Nederlands een kaart voor hun sponsoren geschreven en bij anderen hebben we gewoon stil zitten luisteren. Sommige waren enorm emotioneel wanneer ze vertelde over hun situatie en dat ze ziek waren, dat is zo hartverscheurend om te zien! Wanneer we dan beloofde om voor hen te bidden waren ze zo geraakt. Om 10 uur 's avonds waren we weer thuis, onder de indruk van alle ellende die we gezien hadden. Maar ook wat zo'n bezoekje doet. Zoveel liefde en dankbaarheid, onvoorstelbaar....
Zaterdag mochten we mee op schoolreisje. Om 6 uur ons bed uit en om kwart voor 8 stonden we bij school te wachten op de bus. Het schoolreisje was alleen voor de Hongaarse kinderen van de school en ze kunnen dan zelf kiezen of ze mee gaan. Er gingen 50 kinderen mee, de rest kan waarschijnlijk ook niet mee omdat er geen geld is. Toen we in de bus zaten hoorden we dat de reis, hou je vast, 4 uur duurde. Stel dat in Nederland maar eens voor, dat gaat geen school doen. Maargoed we zaten dus 4 uur lang in een bus vol gillende kinderen, met gelukkig halverwege een stop om even op adem te komen. Maar wat hebben we weer veel moois gezien tijdens de reis. We gingen nu richting de andere kant van Roemenië, de bergen in. Enorm mooie natuur! Na 4 uur kwamen we aan bij de zoutmijn die we zouden gaan bezoeken. Onvoorstelbaar, 200 meter de grond in, 13 trappen af ( en daarna ook weer op ). Heel bijzonder om helemaal omgeven te zijn door wanden en vloeren van zout. Onder in de mijn was een soort speelpark aangelegd waar een reuzerad, tafeltennistafels, bowlingbaan, golfbaan en een meer was waar je kon varen. Heel bijzonder en zo'n mooi stukje schepping! Na 3 uurtjes in de mijn konden we weer de bus in en weer een reis van 4 uur richting huis. En de kinderen? Die schijnen nooit moe te worden. Waar wij inmiddels wel toe waren aan een dutje, bleven de kinderen maar lachen en praten. Moe maar voldaan kwamen we thuis en het duurde niet lang of we lagen heerlijk in ons bed.
Zondagochtend zijn we naar de kerk geweest en daarna hebben we bij de dominee en zijn gezin gegeten. Het was even of we lekker thuis waren zo werd er voor ons gezorgd. Dat was ook hun bedoeling zeiden ze. De mensen hier zijn zo enorm lief en zorgzaam voor ons. Het ontbreekt ons aan niets! Lekker gekletst en wat gezongen en aan het einde van de middag weer richting huis.
Vandaag was het weer een 'normale' dag, al is geen dag hier normaal. Weer een aantal gymlessen bijgewoond, geassisteerd en les gegeven. Vandaag was het record aantal kinderen in de gymzaal. 104 kinderen in de leeftijd van 6 tot 13. Ga daar maar voor staan als leerkracht, niet te doen. Uiteindelijk doen de kinderen wel wat maar het gaat allemaal zo traag en elke gymles is grotendeels hetzelfde. Heen en weer rennen met tussendoor wat oefeningetjes. Van klein tot groot dezelfde gymles, heel bizar. Maar het kan ook niet anders in zo'n kleine gymzaal met zoveel kinderen.
Wat heel leuk is, is dat de kinderen ons nu echt kennen en ook meer engels tegen ons durven te praten. Er is nu iets meer interactie en dat is leuk. De gymleerkracht zei dat de kinderen steeds weer vragen of wij les gaan geven en dat ze ons enorm leuk vinden. Wij gloeien van trots uiteraard.
En nu, nu zitten we bij te komen van het weekend. En morgen is er weer een dag. Weer richting school en daarna lekker de stad in. Inmiddels tellen we de nachtjes al af want donderdag gaat onze lieve Janke weer richting Nederland, voor haar dus nog 3 nachtjes en voor Dinette en Erna nog 10. De tijd vliegt voorbij hier...
Ciao!
Donderdag zijn we met Arjan meegegaan naar de universiteit voor een uurtje Engelse les. Leuk om weer even te voelen hoe het ook al weer is om in de schoolbanken te zitten. De les was uiteraard goed te volgen omdat het in het Engels was. Daarna zijn we even de stad in gegaan en hebben we daar heerlijk met z'n vieren gegeten. Eindelijk gewoon weer even een echte maaltijd met vlees. Arjan had die middag gitaarles en had ons uitgenodigd om mee te gaan. Nou daar zeiden we uiteraard geen nee tegen. Weer even gitaarmuziek en gewoon stil genieten van wat er gebeurt. Want er waren ook 2 meisjes bij de gitaarles die een aantal liederen gingen oefen voor een bijbelstudie, en wat kunnen de mensen hier geweldig mooi zingen. Dat was echt een kippenvelmoment! Uiteraard werden er ook Engelse liederen gezongen en konden we heerlijk even meezingen. We mochten van Arjan zijn gitaar in het weekend mee nemen naar onze verblijfplaats en dat is genieten! Heerlijk lekker even zingen met z'n drietjes. Na een paar uurtjes was het inmiddels donker en tijd om naar huis te gaan. Voor de eerste keer met de taxi hier. Die hier trouwens af en aan rijden. Dat was even spannend met alle ontvoerings-verhalen in ons achterhoofd. Gelukkig hadden we Arjan bij ons die gewoon in het Nederlands zat te vertellen dat hij die chauffeur toch wel een griezel vond. Maar we zijn veilig thuisgekomen, al moesten we hem wel even bijsturen toen hij nog een rondje extra wilde maken. Met een grijns keerde hij zijn taxi, na onze brul, toch maar weer om. Daar gingen z'n extra centjes....
Vrijdag was een hele bijzondere dag. Een dag die we ons waarschijnlijk nog vaak gaan herinneren. Om 10 uur vertrokken we met iemand van de stichting hier, richting de granny's. Via stichting Dorcas loopt hier een project waarbij Nederlanders een oude vrouw kunnen 'adopteren' en een bepaald bedrag per maand overmaken. Oude mensen hier hebben het zwaar. Er is hier geen goed geregeld pensioen zoals in Nederland. De ouderen krijgen 80 euro per maand om rond te komen. Nou, ga dat maar eens proberen, onmogelijk! Wat wij die dag gingen doen is eten en kleding brengen bij een aantal van deze vrouwen. De weg er naar toe was al bijzonder voor ons omdat we tot vrijdag alleen de stad nog maar hadden gezien en nog weinig van het platteland. We reden door verschillende dorpjes waar de armoede echt te zien was. Maar zoals we hier in de stad de armoede zien en doorlopen, reden we er nu ook langs. Tot we bij de eerste granny waren. En dan pas ga je echt zien en beseffen hoe zwaar deze mensen het hebben. De meeste van hen leefden in 1 of 2 kamertjes waar dan ook echt alles stond. De rest van het huis word niet gebruikt omdat ze dat niet kunnen onderhouden en de meeste van hen ook behoorlijk eenzaam zijn. Wanneer je ziet hoe blij deze mensen zijn met je bezoek, met het eten, de kleding en een beetje aandacht dan is het zo moeilijk om ze daar weer zo achter te laten. Voor sommige van hen hebben we in het Nederlands een kaart voor hun sponsoren geschreven en bij anderen hebben we gewoon stil zitten luisteren. Sommige waren enorm emotioneel wanneer ze vertelde over hun situatie en dat ze ziek waren, dat is zo hartverscheurend om te zien! Wanneer we dan beloofde om voor hen te bidden waren ze zo geraakt. Om 10 uur 's avonds waren we weer thuis, onder de indruk van alle ellende die we gezien hadden. Maar ook wat zo'n bezoekje doet. Zoveel liefde en dankbaarheid, onvoorstelbaar....
Zaterdag mochten we mee op schoolreisje. Om 6 uur ons bed uit en om kwart voor 8 stonden we bij school te wachten op de bus. Het schoolreisje was alleen voor de Hongaarse kinderen van de school en ze kunnen dan zelf kiezen of ze mee gaan. Er gingen 50 kinderen mee, de rest kan waarschijnlijk ook niet mee omdat er geen geld is. Toen we in de bus zaten hoorden we dat de reis, hou je vast, 4 uur duurde. Stel dat in Nederland maar eens voor, dat gaat geen school doen. Maargoed we zaten dus 4 uur lang in een bus vol gillende kinderen, met gelukkig halverwege een stop om even op adem te komen. Maar wat hebben we weer veel moois gezien tijdens de reis. We gingen nu richting de andere kant van Roemenië, de bergen in. Enorm mooie natuur! Na 4 uur kwamen we aan bij de zoutmijn die we zouden gaan bezoeken. Onvoorstelbaar, 200 meter de grond in, 13 trappen af ( en daarna ook weer op ). Heel bijzonder om helemaal omgeven te zijn door wanden en vloeren van zout. Onder in de mijn was een soort speelpark aangelegd waar een reuzerad, tafeltennistafels, bowlingbaan, golfbaan en een meer was waar je kon varen. Heel bijzonder en zo'n mooi stukje schepping! Na 3 uurtjes in de mijn konden we weer de bus in en weer een reis van 4 uur richting huis. En de kinderen? Die schijnen nooit moe te worden. Waar wij inmiddels wel toe waren aan een dutje, bleven de kinderen maar lachen en praten. Moe maar voldaan kwamen we thuis en het duurde niet lang of we lagen heerlijk in ons bed.
Zondagochtend zijn we naar de kerk geweest en daarna hebben we bij de dominee en zijn gezin gegeten. Het was even of we lekker thuis waren zo werd er voor ons gezorgd. Dat was ook hun bedoeling zeiden ze. De mensen hier zijn zo enorm lief en zorgzaam voor ons. Het ontbreekt ons aan niets! Lekker gekletst en wat gezongen en aan het einde van de middag weer richting huis.
Vandaag was het weer een 'normale' dag, al is geen dag hier normaal. Weer een aantal gymlessen bijgewoond, geassisteerd en les gegeven. Vandaag was het record aantal kinderen in de gymzaal. 104 kinderen in de leeftijd van 6 tot 13. Ga daar maar voor staan als leerkracht, niet te doen. Uiteindelijk doen de kinderen wel wat maar het gaat allemaal zo traag en elke gymles is grotendeels hetzelfde. Heen en weer rennen met tussendoor wat oefeningetjes. Van klein tot groot dezelfde gymles, heel bizar. Maar het kan ook niet anders in zo'n kleine gymzaal met zoveel kinderen.
Wat heel leuk is, is dat de kinderen ons nu echt kennen en ook meer engels tegen ons durven te praten. Er is nu iets meer interactie en dat is leuk. De gymleerkracht zei dat de kinderen steeds weer vragen of wij les gaan geven en dat ze ons enorm leuk vinden. Wij gloeien van trots uiteraard.
En nu, nu zitten we bij te komen van het weekend. En morgen is er weer een dag. Weer richting school en daarna lekker de stad in. Inmiddels tellen we de nachtjes al af want donderdag gaat onze lieve Janke weer richting Nederland, voor haar dus nog 3 nachtjes en voor Dinette en Erna nog 10. De tijd vliegt voorbij hier...
Ciao!
-
10 November 2014 - 20:24
Jannigje:
Zojuist jullie verslag gelezen,wat een bijzondere tijd beleven jullie zeg.Fijn om te lezen dat je wat voor de grannys kunt betekenen al zul je wel het gevoel hebben dat het maar weinig is.Goede week nog met z'n drietjes tot horens -
10 November 2014 - 21:19
Dianne Van Oossanen:
Leuk om jullie verhalen te lezen.....ook op een boeiende manier geschreven.
Het is al weer een beetje aftellen toch! nog een fijne tijd..groetjes vanuit meteren -
10 November 2014 - 22:18
Wouter, Gea En Nadine:
Fijn dat jullie het goed maken daar! En inderdaad...het aftellen is er alweer!
Liefs van ons -
10 November 2014 - 23:15
Tineke Heenck:
hallo lieve meiden
net jullie verslag gelezen'wat maken jullie veel mee geniet nog een paar dagen met z'n drieen
janke goeide reis terug erna en linette hou nog even vol nog 10 dagen dan weer heerlijk een bordje bloemkool [erne] liefs pa en ma heenck -
11 November 2014 - 03:51
Nienke:
Ha lieve vriendinnetjes:)
Ik lees jullie verhalen steeds weer met heel veel bewondering... Wat een ongelofelijke ervaringen zeg! Ik kan me er weinig bij voorstellen, maar jullie beschrijven het boeiend. Bij jullie is het weer zo anders dan bij ons en dan in Nederland. Geniet er nog even van, want het gaat inderdaad té hard! Lieve Janke, alvast een goede reis gewenst! Doe voorzichtig! En laat even weten als je weer veilig thuis bent!
Dikke knuffel -
11 November 2014 - 08:19
Debora:
hallo erna,
-
11 November 2014 - 12:53
Ria Laus:
Fijn dat jullie dit met ons willen delen, een goede les ook voor ons.
Nog een fijne tijd en de groetjes uit Ede -
11 November 2014 - 20:47
Familie Van Deelen:
Hallo allemaal,
Tjonge wat een verhaal en wat een belevenissen! 8 uur rijden voor een schoolreis ,dat doen wij voor 2 weken vakantie.. petje af hoor. Fijn dat jullie er ook van genieten. Ene.. wij zijn al aan het aftellen hoor!
Hartelijke groeten en liefs uit Opheusden. -
12 November 2014 - 11:53
Hannieballie:
Wow, wat vliegt de tijd... Over 8 dagen alweer naar huis?! Zal je vast nog niet aan toe zijn ;-)! Leuk om je verhaal te lezen. En gaaf dat het contact met de kids zo leuk verloopt. Genietse!
Groetjes,
Je nicht uit Heuzuh.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
